Kızıma Mektup

Bizi seçmedin, bir rivayete göre de anne ve babanı seçerek bu dünyaya geldin. (Her iki ihtimalde de teşekkür ederim sana ben kızım.) Bizim ve akrabalar dışında yapacağın tüm tercihler senin: hayatına sokup üzüleceğin, sevineceğin, aşık olacağın veya acı çekeceğin, “hoşgeldin”lerin, “güle güle”lerin vs vs. Sadece şunu söylemek istiyorum yaptığın seçimler için hayatı ıskalama, bırak kendi yolunda sana eşlik etmek isteyen eş, dostların olsun. Bazen hayat sana seçimler sunmayıp; o kişileri otomatik olarak hayatına sokacak, kumdan yapacağın kulelerin dalgalar tarafından yıkılacak; kağıt gemilerin ise birileri tarafından yırtılacak. Olsun, bir dahaki sefere daha yüksek kule yaparsın (yaparız); daha büyük kağıt gemiler yüzdürürsün (yüzdürürüz) suda 😉

Çok başkaymış senin sevgin, evlât sevgisi bambaşkaymış, hayal ile olacak, yerine bir şey ya da kişi konulur cinsten değilmiş. Ayağını kaç yaşına kadar koklayarak öpmeye devam ederim bilmiyorum. Bu yazıyı yazarken 11 aylık olmak üzeresin ve ben o “bezelyeleri” her gün yutuyorum 🙂 Ama o ayaklar gün gelecek 38, 39 …  (umarım …’tanın devamı gelmez :)) numara olacak. Gözümde canlandı da birden şimdi; öpmem ya o zaman. Ama o zamana da yetecek kadar öpüyorum zaten şimdiden, burnuma biriktirdiğim ayak kokunu çıkartırım çıkınımdan ( “Çıkın nedir?” yazdığını şimdiden, hayal eder gibiyim) 🙂

Ebeveyn olarak tüm deneyimsizliğimiz, her türlü acemiliğimiz senin üzerinde, bu konuda helâllik isteyebilirim 🙂 Kitaplardaki, videolardaki gibi yürümüyormuş bu işler, hep yeni şeyler ve kendimize verdiğimiz notumuz hep sıfır. Ama yemek konusunda kendime  – hiç de mütevazı olamadan – 100 verebilirim, ayıla bayıla hazırlıyor ve yapıyorum sana özel yemekleri. Bendeki nasıl bir kafa bilmiyorum ama ağzın, gözün, elin vs yemek kiri olunca seyirlik oluyorsun (sen zaten her daim seyirliksin, o konuya girmeyelim şimdi ;))

Korona virüsü diye bir illet var başımızda şu günlerde (google’dan ararsın ilerde, 2020 yılında görülen bir virüs türü diye başlar artık, şaka gibi geliyor düşününce), gayrî resmî sokağa çıkma yasağı var ve biz seninle evde takılıyoruz. Millet sıkıntıdan kafayı yerken, zamanı bir türlü geçiremezken; biz, seninle zaman nasıl geçiyor anlamıyoruz bile. Sayende kızım, sen olmasan böyle akıcı, eğlenceli ve dolu dolu geçmezdi kesinlikle (Sokağa çıkma yasakları için  şimdiden “Çocuk yapın!” diye nüfus arttırma politikası olabilir mesela :))

Bakışın, gülüşün, tepkilerin, karakterini yavaş yavaş ortaya koyma çabaların tam da bizim gibi “deli”lere yakışır cinsten. Sevimli, cana yakın, bizi üzmeyen bilâkis bebek bakımı konusunda bize yardımcı olan, benim gözlüğümün düşmanı, babanın klavyesinin korkulu rüyası, evin en ücra köşelerini keşfetme uzmanı, yerdeki en minik şeyleri bile bulma ustası, poposunu ısrarla halı üzerine değil; betona koyma heveslisi, kendi halinde eğlenen; ama bizimle daha bir başka eğlenen, dışarıya çıkmak için can atan, cam kızı Sıdıka, sokağı seyretmeye bayılan mahalle muhtarı, kitaplara şimdiden “garip” bir ilgisi olan okumaz-yazmaz (bu durum umarım ilerde iyi bir okur-yazar olarak devam eder;)) uyumasını ve uyanmasını bilmeyen (daha doğrusu uyutmasını ve uyandırmasını biz, bir türlü beceremedik:/) tipik kız çocuğunun babaya düşkünlüğü klişesinin birkaç tıktan daha daha fazlası, doğum ayı olan Mayıs ayı gibi baharın rengârenk, mis kokulu, umut dolu yarınlarını barındıran yüze sahip olan aygız, kedi gibi miyavlayan ağlayışları, benim gibi ayarsız, hunharca gülüşleri ve sinirlendiğinde babası gibi kızgın bakışları ……(bu liste uzar da uzaaar) olan bir evlâtsın sen, kısacası bal evlâtsın bal 🙂

(İlerde bu yazıyı okuduğunda “Vay be, ne teknolojik annem varmış!” demen dileğiyle :))

(Ben hayatta olsam da olmasam da) ne yaparsan yap, kim olursan ol hep ama hep yanında olan ve olmaya devam edecek; seni çok seven ve her zaman deliler/çılgınlar gibi sevecek olan annen…

Çipil çipil bakan gözlerinden, kendinden kıvrık kirpiklerinden, çenendeki çukurundan ve kocaman masumiyetinden öperim seni mis kokulum  …